Opgetekend door Nol de Vries
”Ik heb nog geen minuut geslapen, de roes blijft maar doorgaan.”
Na de ceremonie in de ijshal kwam de huldiging in het Holland Heineken House. Waanzinnig. Een uitzinnige massa mensen, de kroonprins en Jac erbij. Ontzettend gaaf. Daarna weer terug naar een volledig verlaten ijshal voor een interview bij de NOS met Dione en toen naar het dorp.
Rust. Om een uur ’s ochtends zat ik met de begeleidingsstaf van ons team in een bijna lege eetzaal van het Olympisch Dorp aan een bakje thee. We hebben heel vaak naar elkaar gelachen en bleven elkaar maar hoofdschuddend aankijken. Is dit echt? We keken alleen maar, zeiden niets, Jac, de fysio, ik en alle anderen. We werken al zo lang met elkaar en iedereen was zo ongelooflijk blij.
Om twee uur eindelijk toch maar naar bed gegaan, maar ik kon niet slapen. Ik heb er nog wel een slaappil ingegooid, maar dat hielp niet. Ik stond nog helemaal strak. En ik heb de race keer op keer herbeleefd. Hoe kon het in godsnaam allemaal toch zo kloppen. Om half vier, vier uur kwamen mijn kamergenoten Stefan (Groothuis) en Jan (Smeekens) binnen. Normaliter slaap ik daar zo doorheen, maar nu was ik toch wakker en ben ik maar weer uit bed gegaan. Met z’n drieën hebben we het nog even gevierd, één dolle bende..
Ik heb die nacht nog genoten van alle twitterberichtjes, sms’jes en emails. Een gekkenhuis. Het waren er zo belachelijk veel. Van mensen die hebben meegeleefd, mensen die hebben gehuild en mensen die het me zo hard gunnen. Ik kon toch niet slapen en ik heb ze allemaal gelezen. Ik moedig mensen aan ze vooral te blijven sturen. Ik vind het geweldig.
De hele dag zal me bijblijven. Ik heb me zelden zo goed gevoeld als de dag van de race. Daar wilde ik op dat moment al zo veel mogelijk van genieten, zo lang het nog kon. Zo vlak voor de start kun je niets meer beïnvloeden en moet je het maar laten gebeuren, hopen dat het gaat gebeuren en hopen dat het genoeg zou zijn. Ik heb er echt alles uitgehaald. Natuurlijk, als je daar vierde meer wordt dan baal je, maar weet je ook ‘dit kan niet beter’. Zo was het. Op die ijsbaan, op die dag kon het absoluut niet beter.
De day after ben ik op het fietsje gestapt op weg naar Helen en de rest de familie, die een huisje hebben gehuurd. Bob de Jong ging toevallig ook net op pad en daar gingen we. Twee Olympisch kampioenen met een helmpje op, fietsend door de buitenwijken van Vancouver. Pratend over hoe het is om Olympisch kampioen te zijn. Ik wilde het even vieren met de mensen, al zijn ze er niet allemaal, om me heen, die erg belangrijk voor me zijn.
Er zijn zo veel emoties losgekomen, eigenlijk zit ik nog steeds in een waanzinnige roes. Maar de knop gaat vanaf nu om. Er staat namelijk nog een titel op het spel op de ploegenachtervolging. En we gaan voor niets minder dan Goud natuurlijk!
Ten slotte wil ik al mijn ploeggenoten, mijn vrouw, familie en natuurlijk mijn sponsoren bedanken. Zij hebben mij allemaal onvoorwaardelijk door dik en dun gesteund op weg naar deze medaille, bedankt!