‘Laten wij ervoor zorgen dat de herinnering aan overledenen voor ons iets aangenaams wordt’ – Seneca
Ik schreef onlangs een stuk over het verlies van mijn moeder; zij ontviel ons op 15 januari 2012. Ze maakte zelfverkozen een einde aan haar leven… Het heeft even geduurd voordat ik daar open over kon praten.
Het is onwerkelijk om te beseffen dat iemand niet meer wil leven (ook al wil niemand dat echt) en geen uitweg meer ziet in het donker. Mijn moeder was één en al liefde, ook een worsteling, maar zeker ook liefde. En die liefde vergaat niet.
Ik mocht duizenden reacties ontvangen van mensen en hun verhalen over het verlies van dierbaren, de rouw, maar ook vooral de liefde voor de persoon die blijvend is. Dank voor het delen.
De manier waarop Seneca zijn vriend Lucilius in bovengenoemde quote opbeurt, helpt mij. Zo hoop ik ook jou een beetje te helpen door mijn verdriet en liefde te delen, in de lijn van de Stoïcijnen via mijn nieuwsbrief.
Misschien helpt de volgende zin je om liefde in verdriet te vinden; deze is van mij naar mijn moeder:
“Ik mis je, mam. Het is verdrietig dat je er niet meer bent, maar ik hou van het leven dat jij me hebt gegeven.”
Mark
Ps. Dank voor al jullie verhalen en reacties; ik kreeg honderden verhalen toegestuurd via social media en mijn website. Ik ben dankbaar dat zoveel mensen iets kunnen met mijn verhaal. Hopelijk leidt het niet per se tot minder verdriet, maar tot een mooier verdriet. Blijf deze verhalen delen; ik lees ze. Misschien kunnen ze ooit hun weg vinden in een boek.
Deze tekst komt uit mijn Drive Nieuwsbrief, meld je hier gratis aan en ontvang iedere zondag mijn stoïcijnse reflecties.