Veel pers, veel vragen, veel Sochi maar ook Vancouver afgelopen dinsdag. De perspresentatie van onze Beslist.nl schaatsploeg werd goed bezocht, mijn stembanden werden flink op de proef gesteld. (Er was wel gedacht aan echte Russische wodka om deze goed mee in te smeren.) Schaatsen heeft nieuwswaarde en een Olympisch seizoen brengt alle mogelijke perspectieven met zich mee.
Mooie beschouwingen vooraf en een trotse maar kritische sponsor Beslist.nl die zich aan de wereld toont mede door middel van een schaatsteam vol ambitie en talent. Wat dat betreft is de vele interesse een mooi bewijs van de goede prestaties van ons team het afgelopen seizoen en ook een bewijs van de groei die dit team de afgelopen jaren heeft meegemaakt van subtop naar de absolute top met meerdere kampioenen in huis.
Zelf voel ik me toch enigszins trots dat ik, net 33,5 geworden op 4 oktober (op dierendag jaja) nog steeds deel uitmaak van de internationale schaatstop en mij weer op mag gaan maken voor een Olympisch seizoen. Schaatsen en helemaal het allerhoogst haalbare (Olympisch goud) motiveert mij tot in het diepst van mijn kern. Hier leef ik voor. Ik kan ook niet zeggen dat ik het gevoel heb ergens iets te hebben laten liggen de afgelopen periode. Mijn voorbereiding is goed en rustig verlopen, precies volgens plan. Vorig jaar was dat betreft leerzaam. Mijn eerste jaar bij Beslist.nl onder leiding van Gerard van Velde was het jaar waarin ik te kampen had met een aantal blessures maar voor mij ook zeker het jaar waarin ik voor het eerst sinds lange tijd weer momenten kende waarop ik ouderwets hard schaatste. Met name bij mijn kwalificatie voor de 1500 meter en tijdens de laatste 1000 meter op het NK-sprint die ik beide won toonde ik voor mijzelf aan nog steeds in staat te zijn te winnen met sterke races.
Een nieuw seizoen staat inmiddels voor de deur. De komende maanden zullen hectisch zijn, en voor het schaatspubliek om van te smullen. De concurrentie op alle afstanden lijkt heviger dan ooit. Het wordt strijden op leven en dood. En zo hoort topsport te zijn. Er zijn talloze zaken die verbeterd kunnen worden in het hedendaagse schaatsen. Maar waar bijvoorbeeld de nationale voetbalcompetitie achteruit lijkt te boeren qua niveau mogen we niet uit het oog verliezen dat het nationale niveau in het schaatsen het laatste decenia zo vooruit is gegaan dat NK’s qua spanning en sportief niveau ongekend hoog zijn op alle afstanden. Er hangt tegenwoordig dan ook veel van deze wedstrijden af. Meteen de reden waarom we (Nederland) zoveel mogelijk toprijders voor individuele afstanden mee zouden moeten nemen richting Sochi, om maar heel even een zijsprong te maken naar de kwalificatieregels omtrent de ploegenachtervolging.
Ik leef voor de spanning in de wedstrijden die komen gaan, het moment van alles of niets. Keihard en confronterend maar ook eerlijk, de tijd liegt nooit. Na alle interviews en fotosessies trek ik me wel graag terug in mijn cocon. Terug in de rust en regelmaat van het topsport bestaan en denkend aan een befaamde quote van mijn oud trainer Peter Mueller: “Let the skates do the talking”.
Als heersend Olympisch kampioen ontkom ik natuurlijk niet aan alle vergelijkingen die getrokken worden met vier jaar geleden.
Ieder seizoen daarentegen heeft zijn eigen uitdagingen en vereist nieuwe trainingsmethodes en een andere lijn om je top te halen. Ik kan uiteraard putten uit een behoorlijke schat aan ervaring die me zeker zal helpen. Maar of je nu 33 of 19 bent, aan de start van de wedstrijd is de opgave precies hetzelfde en net zo moeilijk als altijd.
Dat ik nu officieel tot de veteranen in het schaatsen behoor, merk ik ook sinds de afgelopen twee jaar. Met de – Wanneer ga je stoppen? – vraag wordt ik behoorlijk vaak om de oren geslagen. Ik vind het wel grappig dat het nieuws is als ik aankondig wanneer ik zal aankondigen een knoop hierover door te hakken. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat deze vraag mij nu koud laat. We zullen wel zien, het enige wat me nu interesseert is de training van iedere dag en dit is ook waar ik het meeste plezier aan ontleen.
Precies dat laatste samen met de ambitie om het maximale uit mijzelf te halen en daarmee voor het allerhoogste te gaan drijven mij in wat ik doe. ‘No remorse, no repent’ om maar even in de woorden van mijn muzikale helden van Metallica te spreken.
Klaar.
Voor.
Actie.