Ik stop met schaatsen.
Zo dat is eruit. Natuurlijk zou ik het liefst voor altijd de fysieke en mentale kracht houden om als een jonge god over de ijsbaan te vliegen. Maar alles heeft zijn tijd en is daardoor eindig. Maar goed ook. Het maakt dat je alles geeft en leeft voor de momenten die je gegeven zijn. Ik heb voor mijn gevoel alles gegeven in al die jaren en nergens iets laten liggen en dus ook nergens spijt van. Ik kan met opgeheven hoofd afscheid nemen en dit gegeven vervult mij met trots.
Om alles samen te laten vallen op het ijs en mee te strijden voor een overwinning is veel nodig. Dat is de wereld van topsport. Confronterend, maar daardoor juist zo leerzaam en intens. Ik weet wat er nodig is om top te presteren en ik weet ook wat ik ervoor moet laten. Alle ingrediënten moeten aanwezig zijn. Op alle gebieden: fysiek, mentaal, emotioneel, wilskracht, opofferingsgezindheid, focus. Kortom intrinsiek moet je tot op het bot gemotiveerd zijn. Dit is voor mij, durf ik te zeggen, nooit een probleem geweest. Ik heb juist moeten leren die motivatie te kanaliseren om haar optimaal te kunnen benutten. Dat is hoe ik topsport bedrijf en het is de enige manier waarop ik topsport wil bedrijven.
Daarom is het voor mij nu de enige juiste keuze om een punt achter mijn carrière te zetten. Voor een groot doel als de Olympische Spelen is het makkelijk om alles wat ik hierboven noemde op te brengen. Je kruipt in je cocon en hoe dichterbij je komt, hoe helderder de wereld wordt en hoe makkelijker je jezelf daarvan kan afsluiten. Het moment is gekomen om eerlijk tegenover mezelf en mijn omgeving te zijn. Ik vraag me af of ik dit nog kan opbrengen voor alle andere wedstrijden die volgend jaar gaan komen.
De afgelopen jaren heb ik alles gedaan en gelaten om mijn olympische titel met verve te kunnen verdedigen. Ik heb hem helaas niet kunnen prolongeren, maar hem ook zeker niet cadeau gegeven. Met trots kijk ik terug op mijn twee beste races in de afgelopen jaren en misschien wel uit mijn carrière: winst op het olympisch kwalificatietoernooi en een eervolle vijfde plek op de 1500 meter tijdens de Olympische Spelen van Sotsji.
Naast overwinningen en medailles tellen misschien nog wel meer de avonturen die ik heb beleefd, de wegen die ik heb bewandeld richting uiteindelijk succes. Samen met ploeggenoten, trainers, staf, sponsoren en natuurlijk familie en vrienden.
Van een jochie dat op zijn zeventiende op skeelers de strijd aanging met Erik Hulzebosch en co. Tot een schaatstalent dat als junior ‘commercieel’ ging en zijn eigen pad uitstippelde. Beland tussen de cowboys en indianenverhalen in het ‘Dream team’ van de Amerikaanse trainer Peter Mueller. Successen vieren en keihard jezelf tegenkomen. Weer op het juiste pad worden gezet door Jac Orie, met een lange en vruchtbare samenwerking tot gevolg. Samen een puzzel oplossen die leidde tot goud in Vancouver. En met veel plezier en motivatie ga ik mijn laatste olympische cyclus nu afsluiten bij Gerard van Velde, die mij een extra dimensie meegaf in mijn schaatsbestaan de afgelopen twee jaar. Ook ben ik hiervoor dank verschuldigd aan mijn ploeggenoten bij Team beslist.nl en hoofdsponsor beslist.nl. De World-Cupwedstrijden over 1000 en 1500meter in Inzell en Heerenveen zullen mijn laatste zijn.
Ik heb genoten van alle epische duels op de ijsbaan met mijn concurrenten.
De strijd aan mogen gaan met de besten ter wereld, is het mooiste wat er is. Het drijft je tot je eigen grenzen en daar voorbij. Het is de snelste leerschool naar je eigen ik, naar je krachten maar ook je zwakheden.
Naast het schaatsen vond ik ook meerdere aspecten fascinerend en leerzaam om mee te maken in het topsportbestaan. Zoals mijn rol als voorzitter van de atletencommissie, als mijn eigen manager, in de zoektocht naar sponsoren, in de omgang met media.
Ik besef me goed dat ik nooit meer in de buurt zal komen bij het hardrijden op de schaats zoals ik dat nu gewend ben. Er zal naar alle waarschijnlijkheid altijd een gat in mijn hart blijven bestaan, dat nooit meer op eenzelfde manier gevuld zal kunnen worden.
Ik ben dan ook helemaal klaar voor het zwarte gat (grapje).
Ik ben benieuwd naar het leven zonder topsport. En kijk ernaar uit om vaker thuis te zijn met mijn familie, van wie ik zoveel gevraagd heb en die mij altijd gesteund heeft.
Maar ook om een nieuw leven te kunnen ontdekken en te beleven in al zijn schoonheid, echtheid, saaiheid en van mijn kant gepaard met nieuwsgierigheid en leergierigheid.
Dat wil niet zeggen dat ik op de bank ga zitten met een biertje – niet te vaak in ieder geval. Ik ben verslaafd aan trainen en dat zal voorlopig nog wel even zo blijven. Goed aftrainen is een vereiste, daarbij sluit ik niet uit dat ik zo nu en dan een skeeler- of ijsmarathon meepik. Ik moet natuurlijk wel optimaal fit blijven voor een eventuele Elfstedentocht.
Zo is mijn liefde voor het schaatsen ook ooit ontstaan, op natuurijs. En die liefde gaat veel verder dan topsport alleen. Als jochie maakte ik in de winterkou tochten over meren en sloten met rietkragen. Dan sta je op zo’n meer, voor je een grote uitgestrekte ijsvlakte. Het spiegelende ijs vraagt erom op geschaatst te worden. Waar je heen gaat, bepaal je helemaal zelf en de voortgang is totaal op eigen kracht. Een ultiem gevoel van vrijheid en eenheid met je omgeving. Inspanning, ontspanning, snelheid, kop in de wind en op eigen koers.
Er ligt een nieuwe weg klaar op een nog niet geveegde baan. Ik zal hem zelf moeten vinden op eigen kracht. Ik zie het – zoals het hele leven – als een groot avontuur.
Mark Tuitert.