Weinig schaatsers hebben zoveel tegenslagen moeten incasseren als Mark Tuitert, voordat zij de top van de Olympus konden beklimmen. Ruim twee weken na het veroveren van zijn olympische titel op de 1500 meter kijkt Tuitert nog één keer terug naar de ‘donkerste uren’ uit zijn schaatscarrière. Toeval kan het niet zijn.
Uitgerekend zijn diepste dalen beleefde Tuitert in de olympische seizoenen van 2002 en 2006. Op de momenten dat hij wilde toewerken naar zijn grootste piek raakte de Holtenaar diep in de put. In aanloop naar de Winterspelen van Salt Lake City liet Tuitert al zien dat hij een groot talent was. In 2001 stond hij op het punt de jongste Europees allroundkampioen ooit te worden, toen de pupil van toenmalig coach Peter Mueller onderuitging. Weg titel. ,,Dat was al een bittere pil”, kijkt hij terug. ,,Daarom was ik vastbesloten alles op alles te zetten voor de Olympische Spelen. Ik heb pas geleden nog eens de trainingsschema’s teruggekeken. Het was echt van de gekke.”
Urenlange fietstochten, keiharde schaatstrainingen en diverse keren in de week met kilo’s smijten in het krachthonk. ,,Daar is de kiem gelegd voor een totaal mislukt jaar”, aldus Tuitert. Nog voordat het eerste startschot had geklonken, was de schaatser aan gort. Hij plaatste zich niet voor de wereldbekerwedstrijden. Met zijn vriendin Helen van Goozen trok hij naar Inzell. ,,Het was er koud, donker en eenzaam. Daar heb ik echt mijn ‘darkest hours’ beleefd. Het is gebeurd dat ik ’s ochtends naar de ijsbaan liep en al doodop was voordat ik überhaupt bij die baan was gekomen. Dat ik dacht: ‘Ik moet terug naar mijn hotel, want ik heb al niks meer over’.”
Stoppen komt simpelweg niet voor in het woordenboek van Mark Tuitert. Maar in die periode kwam die gedachte wel akelig dichtbij. ,,Dat is eigenlijk het enige moment dat ik dacht: Waar doe ik het allemaal voor? Is dit het allemaal waard?”
Mueller werd ontslagen en Jac Orie werd zijn nieuwe coach. Onder leiding van de Hagenaar werd hij in 2004 Europees kampioen allround, waarna het in aanloop naar de Winterspelen van 2006 (Turijn) weer faliekant misging. In de kampioenenploeg met Gianni Romme, Erben Wennemars en Marianne Timmer wilde geen enkele vedette voor de ander onderdoen. Romme buffelde op de lange afstanden, Wennemars sloopte zichzelf op de sprinttrainingen. En Tuitert? Die wilde als allrounder meedoen met Romme én Wennemars. ,,Markje doet wel mee, hoor”, zegt Tuitert. ,,Het móest ook sneller, want onze records werden verbroken door Shani Davis en Chad Hedrick.”
Het gevolg was dat Tuitert volledig uit balans raakte. Hij trachtte zich te ontwikkelen tot een sublieme 1500 meter-rijder én een sterke vijf kilometer-specialist. Het werd geen van beide. Tuitert miste de individuele kwalificatie voor de Winterspelen (pakte nog wel brons op de ploegachtervolging) en richtte zich uit arren moede op het WK allround van dat jaar. Toen ook dat mislukte door een rugblessure stortte de wereld van Tuitert voor de tweede keer volledig in. ,,Toen brak er iets bij me. Ik was zó kapot. Ik kon helemaal niks meer aan iemand geven, aan wie dan ook. Ik had alle energie nodig om mezelf op te takelen.”
Na 2006 kroop de Holtenaar heel langzaam, stapje voor stapje uit dat diepe dal. Hij stopte als allrounder, richtte zich volledig op de 1000 en 1500 meter en hervond in 2008 de aansluiting met de wereldtop. Overwinningen boekte Tuitert echter zelden. Tot 20 februari 2010 toen hij in Vancouver na een ongekende eruptie het olympisch goud op de 1500 meter voor zich opeiste.
Plots hadden alle tegenslagen een reden
Bron: de Pers