Januari is in volle gang en dat is te merken in schaatsland, naast titel-toernooien ligt er natuurijs in de plassen. Liefhebbers van onze mooie sport kunnen hun hart ophalen.
Zo heb ik de laatste echte wedstrijd voor Vancouver afgesloten met een 2e plek. Het NK-sprint in Groningen was qua beleving niet te vergelijken met een jaar geleden, maar ik ben tevreden. Na het OKT voelde ik de ontlading en kon ik alleen nog maar aan Vancouver denken. De knop moest even weer om en daar is dit weekend goed voor geweest. Stefan Groothuis was oppermachtig, ik moest genoegen nemen met zilver op gepaste afstand. Ons programma naar Vancouver begint nu echt te lopen, morgen vliegen we naar Collalbo. Daar zullen we aan ons laatste en belangrijkste trainingsblok beginnen.
Uiteraard heb ik het EK-allround ook gevolgd, Sven heeft wederom laten zien dat er geen maat op hem staat en heeft zijn 4e historische titel verdient. Wat me wel opvalt is dat het allrounden ook een specialisme wordt bij de mannen, dat was de afgelopen jaren al zo, maar het lijkt nu wel erger te worden. Behalve Sven, doen de andere Nederlanders niet mee om de prijzen op de afzondelijke afstanden. De enige die Sven lijkt te kunnen bedreigen op de langere afstanden, Bob de Jong, is een mooi voorbeeld van een pure specialist. Zelf heb ik er ook voor gekozen of misschien wel moeten kiezen om me meer te specialiseren. Het niveau op de afzonderlijke afstanden is zo hoog, dat je keuzes moet maken wil je een kans maken op een Olympische medaille. Zelfs de ploegenachtervolging schijnt tegenwoordig al een specialisme te heten….
Wat ook opvalt is het sterke blok van de Italiaanse coach Marquetto, zo leverden zij met Fabris, Skobrev en Contin de nummers 2,3 en 4 van het klassement af. De ijle Italiaanse berglucht en het trainingsprogramma moeten toch iets goeds doen voor deze mannen van de lange adem.
Over lange adem gesproken, ik ben bijna jaloers op de marathonschaatsers van dit moment. De eerste natuurijsklassiekers zijn namelijk een feit. Ik heb een tijdje in een marathonploeg gezeten, team Wehkamp met Rene&Henri Ruitenberg, Falko Zandstra en Haico Bouma o.a. Op trainingskampen genoot ik altijd al van de natuurijsverhalen en dan helemaal die over de elfstedentocht. Ik weet hoe die jongens nu staan te trappelen om het te laten zien op Nederlands natuurijs. Hopelijk ligt het voor mij ook ooit nog eens in het verschiet om aan deze wedstrijden mee te kunnen doen. Maar dat zijn dromen voor later…… Die ene droom die mij nu alleen maar bezig houdt speelt zich af aan de Canadese westkust.
Want er is dit jaar maar één titeltoernooi dat er echt toe doet en dat zijn natuurlijk de Olympische Spelen.