Gestopt met schaatsen en op zoek naar een nieuwe toekomst in Maart dit jaar. Dus geen beter moment om eens langs te gaan bij de Feestfabriek. Zij nemen de organisatie van de Zwarte Cross voor hun rekening. Al sinds jaren volg ik dit festival, maar vooral op de achtergrond. Trainingskampen verhinderden mij vaak om getuige te zijn van dit Achterhoekse feest.
Een werkweek als geen andere
Maar van `t een komt het ander en voordat ik het wist was ik onderdeel van het persteam van de Zwarte Cross. Een werkweek zoals geen andere. Niet dat ik helemaal weet hoe een normale werkweek eruit ziet. Voor mij bestond die voornamelijk uit zes dagen per week twee keer per dag trainen, goed eten en slapen. Ook niet helemaal een standaard werkweekje… en niet te vergelijken met een festivalorganisatie. Hoewel pieken op het juiste moment een goede eigenschap is om te bezitten ook als organisator.
Na een officieel sollicitatiegesprek met tante Rikie, de door het publiek geliefde festivaldirectrice, kon ik beginnen. De persdag een paar dagen voor aanvang was al een mooi begin. Met de lancering van nieuwe ideeën zoals het Achterhoekse kinderboek, Nozem ijs en toelichting op de grote stunt van het weekend: A Giant backflip for Mankind.
Uitgedoste crossmobielen
Nu kende ik het festival al om zijn grappige teksten en uiteraard de motorcross, waar afwisselend professionele motorcrossers en uitgedoste verbouwde crossmobielen hun rondes maken over het crossterrein. Maar ik ben blij dat ik nu alle facetten heb leren kennen en de totale sfeer mee heb kunnen meemaken. De toegankelijkheid van jong, oud, boer, hippie, yuppie en ga zo maar door valt op. Geen hokjes geest hier. Natuurlijk bier drinkende lallende jongeren, maar net zo goed langharige meisjes in korte rokjes (ook al kunnen er daar nooit genoeg van zijn) en Opa’s en Oma’s, moeders en vaders met hun kinderen en kleinkinderen op de wat rustigere plekken.
Wie voor 1 januari een kaartje kocht, was niet meer kwijt dan 15 euro voor een dag. Dat samen met gratis parkeren en 2 euro voor een muntje (biertje). Toegankelijk is natuurlijk ook gewoon betaalbaarheid.
Donderdag
Het weer was goed, perfect eigenlijk. Voordat er gestart werd op donderdag met het openen van de hekken werd eerst eerbiedig een minuut stilte gehouden voor de herdenking van de slachtoffers van de vliegramp in de Oekraïne. Een mooi en passend gebaar.
Ik klokte alvast een rondje rond de camping (31.2). Zag de caravans binnen stromen en jongeren hun tent opzetten. En ja, het bier vloeide rijkelijk. Al op donderdagavond werd tot laat doorgetrokken terwijl ik mijn plekje op de crew camping opzocht. Overigens een camping die toevlucht bood aan 1200 medewerkers, artiesten en gevolg.
Vrijdag
Vrijdagochtend eruit en aan het werk. De dag doornemen, mogelijke hoogtepunten bespreken en overleggen wie wat oppakt. Drie dagen druk met het rondleiden van pers, sponsors, interviews en goed zelf rondkijken hoe alles in elkaar steekt op zo’n groot evenement. Er gaat een heel dorp schuil achter de goed bewaakte hekken die het terrein afschermen van het backstage gebied.
Wat ook goed bewaakt wordt zijn de uitgangswaarden van de Zwarte Cross. Tot in detail. Plezier, benadering van het positieve gepaard met een flinke dosis zelfspot, motorcross, de Achterhoek, gezelligheid, toegankelijkheid.
Dit uit zich onder andere in de betaalbaarheid zoals ik al vertelde. En in veelzijdigheid. Je kunt van de motorcross genieten en van de acts op het hoofdpodium. Waar overigens nooit grote -wereld-namen staan, een bewuste keuze. Maar nog veel leuker eigenlijk vind ik de theaterweide, waar je lekker kan eten en kleine acts van bandjes als de Condor Groupe (was erg goed) en theatervoorstellingen kan zien. Tot aan de Universitent waar je zelfs colleges door professoren kan volgen. Ook voor specifieke sferen is er alle ruimte. De Reggaeweide was een populaire plek om even tot rust te komen.
Mijn favoriete “werk”plek
De Roadhouse en The Bayou vormden het western-achtige decor voor stampende rockmuziek. Dit was uiteraard mijn favoriete plek van de Cross. Heel wat steengoede rockmuziek heb ik hier voorbij horen komen van bands als: Red Fang, Automatic Sam, Birth of Joy, The Animen, De Staat, de 3J’s. Wat de 3J’s??? rockmuziek??? hoor ik jullie denken. Ik zou je eerst ook voor gek verklaren, ware het niet dat ze een dijk van een optreden gaven als coverband van Led Zeppelin. En dat waren alleen nog maar de bands die ik zelf kon zien.
Wah woj..?
Daarnaast kun je niet anders dan met een lach over het terrein lopen. Zo loop je langs een Thais eetstation waarnaast een bordje hangt met de tekst: Wah woj..? Wah hey..? Vrij vertaald uit het Saksische dialect (wat qua uitspraak dus best Thais klinkt): Wat wil je? Wat heb je?
Of zo lees je bij aankomst op weg naar de ingang: Nog 7,8km. Om even later een bord tegen te komen met: Geintje! Net als het voorwoord in het programmaboekje door Assad, de Syrische dictator die de Zwarte Cross op een ludieke manier belachelijk maakt.
Aan zelfspot geen gebrek, en dat is prettig. Om het leven even te relativeren de boel de boel te laten en gewoon te genieten en te beseffen dat je leeft en bevoorrecht bent. Want ook dat besef is er op de Cross. De hoofdstunt is gekoppeld aan het urgent action programma van Amnesty International. Zo worden er handtekeningen verzameld om de Saudische blogger Raif Badawi vrij te krijgen uit zijn tien jarige gevangenisstraf. De handtekeningen moeten leiden tot een lang lint waaraan de afstand kan worden afgemeten voor een nieuw wereldrecord backflip op de motorfiets.
Zaterdag
22-jarige waaghals Jackson Strong is overgevlogen uit Australie om de gewaagde stunt uit te voeren.En met succes, het wereldrecord gaat er dik aan. Hij springt rond de 45 meter al backflippend ver. Een indrukwekkend gezicht. De motor vliegt hoog boven de boomtoppen uit voor het zicht van 30.000 mensen. Ook wordt de nadruk gelegd op homo-emancipatie en acceptatie door de een extra klasse in het leven te roepen op de crossbaan. Namelijk de Roze Cross, waarin extravagante roze bolides het veld betreden.
Zondag
En zo gaat het drie dagen lang door. Vol gas van middag tot in de nacht. Bezoekers gaan naar huis, slapen op de camping of in het luxere campeerhotel Grasnapolsky. Ondertussen werkt de crew door, drinkt men een biertje en staan de eersten al rond zeven uur in de ochtend naast hun bed om aan het werk te gaan.
Merkactivaties
Naast het publiek en werknemers is er ook volop creativiteit gestoken in de ontwikkeling van activaties rond de sponsoring van de Zwarte Cross. Zo werd er een dampkring bedacht voor sponsor Mascotte. Een klein rond podium met witte hangmatjes, gesponsord door de vloeitjes fabrikant. Die naast witte, speciaal voor de roze cross een roze vloei in dito verpakking uitgaf.
De grootste activatie van motoren sponsor Yamaha vond plaats in het blagenparadijs (de kinderweide). Hier liepen werknemers van Yamaha hand in hand met kinderen rond die een rondje op een mini-motorfiets konden crossen. Of plek konden nemen op de schommel, waar natuurlijk het zitje was vervangen door een echte motorfiets. Watertandende vaders ernaast.
Ook Grolsch was zichtbaar met een groot oud biervat waarin een bar schuil ging. Voor deze bedrijven een ideaal moment om zichzelf te presenteren en aan te haken bij een groot publiek op een manier waar ze dat op eigen kracht alleen nooit zouden kunnen.
Het grootste festival van Nederland
De @zwartecross is uitverkocht met een record van 185.277 bezoekers over het hele weekend!!! HAHA #zc14 pic.twitter.com/cJUdOPTNAz
— Mark Tuitert (@marktuitert) 27 juli 2014
De Zwarte Cross is het grootste betaalde festival van Nederland, er werd namelijk ook een bezoekersrecord gevestigd van 185.227 mensen.Voor mij is het een voorbeeld van hoe je als organisatie vast moet houden aan je eigen waarden. Deze zelf moet bewaken en de mensen die je er in betrekt niet in een te strak keurslijf moet gieten. De meeste werknemers komen uit eigen vrienden- kennissenkring en snappen door al die jaren betrokkenheid precies de kern van het verhaal. Dit hoeft niemand uit te leggen, het zit diep verankerd in de organisatie zelf.
Daarnaast is dit festival een voorbeeld van ondernemerschap, creativiteit en authenticiteit. Niets is echter opgelegd of teveel ingekaderd. Veel kan. Zo mocht ik ineens optreden met Normaal op het hoofdpodium, dood eng maar erg leuk. Op vrijdag had ik mijn eigen tijd in de Theatertent voor een optreden. Een verhaal uit mijn eigen leven, gecombineerd met de muziek waar ik van houd en die ik gebruik voor het opladen voor belangrijke wedstrijden. Een dikke rij mensen voor de deur, die lang niet allemaal naar binnen konden.
Ervaar het zelf
De Zwarte Cross is een uniek festival, met een heerlijke sfeer. Veel beter dan dit verslag te lezen is het om het zelf te ervaren. Thuis aan tafel kostte het me het enige moeite om dit gevoel precies uit te leggen. Beter dus om volgend jaar iedereen van de familie mee te nemen! Ik weet in ieder geval zeker dat iedereen van jong tot oud en van alle smaak zijn draai zal kunnen vinden op dit festival.
Trots
Ik verliet de Zwarte Cross, niet alleen met een voldaan gevoel maar ook met een soort trots. Trots op het Achterhoekse, Twentse, Oost-Nederlandse dialect (ik begon het weer spontaan te spreken na een paar dagen). En trots om een klein beetje onderdeel te zijn geweest van de humor, gezelligheid en veelzijdigheid van de Zwarte Cross.
Mark Tuitert