Het is al weer lang en breed zomer, nodig tijd voor een klein verslag over mijn welbevinden. Natuurlijk laat ik geregeld van me horen op Twitter en Facebook, maar voor de geïnteresseerden hier een iets uitgebreider verslag.
De eerste slagen op het zomerijs dit jaar zijn weer gemaakt. Een periode die ik voornamelijk gebruik om materialen te testen. Thuis ligt een tafel vol verschillende schoenen (3x Viking 1x Groothuis) en buizen (3 paar verschillende Vikings). Verschillende schoenen hebben verschillende eigenschappen, zo is de een stijver bij de enkels en heeft de andere meer torsie (bewegingsvrijheid over lengteas voorvoet ten opzichte van achtervoet).
De kunst is om niet alles tegelijk te proberen. Zo probeer ik eerst verschillende schoenen met oude vertrouwde buizen, waarna ik ook buizen ga veranderen. Een spannend proces want iedere schoen voelt en reageert anders. Om zoveel mogelijk te standaardiseren zorg ik ervoor dat de ronding en buiging van al mijn buizen gelijk is. Dit doe ik zelf met de hand, een nogal tijdrovende hobby maar wel erg leuk en waardevol. 
Stilstand is achteruitgang. Ik wil blijven zoeken naar materialen die me verder kunnen brengen. En daarnaast wil ik ook zeker weten dat als ik op mijn oude materiaal blijf rijden ik andere opties in ieder geval heb afgewogen. De zomer is hiervoor de ideale periode, geen wedstrijden, geen stress. De belangrijkste afweging voor mij is dat ik simpelweg op het, voor mijzelf, beste materiaal wil schaatsen richting de spelen van 2014, die zoektocht begint dus nu al.
Toch is materiaal maar één van de factoren. Ik merk dat ik na een iet wat moeizame winter veel arbeid moet leveren om technisch goed te schaatsen. Ging het vorige zomer na het Olympische seizoen allemaal nog een beetje vanzelf, nu is het keihard werken. Video’s kijken, aanpassingen maken, visualiseren en natuurlijk lukt niets in een keer. Fysiek sta ik er goed voor. De stijgende lijn is ingezet wat overigens niet betekent dat ik soms ook niet een stapje terug moet doen. De eerste weken op het ijs zijn voor mij altijd weer wennen, maar toch blijft het het mooiste gevoel wat er bestaat: Zwieren over die koude ijsvloer.
Over een mooi gevoel gesproken, met Helen en haar zwangerschap gaat het ook goed. Als alles volgens plan verloopt zullen wij eind juli een dochter mogen verwelkomen. Eigenlijk zou ik dan in Inzell moeten zijn op trainingskamp, maar uiteraard kom ik eerder naar huis.
Tot de volgende keer, Mark.